Eerste schreden in de journalistiek

De voorzitter van de Nederlandse Rijwiel Toer Unie vroeg medio 1988 of ik een artikel wilde schrijven voor het orgaan van de Unie. Onze toerclub had dat jaar de Elfstedentocht in Friesland gereden en onze aanpak was ook interessant voor andere leden van de Unie.  Een paar weken later stak ik het getypte artikel met enkele foto’s in een envelop en stuurde het op naar de redactie.  Ik moest enige tijd op mijn honger blijven zitten, maar in mei 1989 viel het blad met mijn allereerste artikel op de deurmat. Met uitzondering van de omslag werd het blad toen nog volledig in zwart wit gedrukt. De positieve reacties stimuleerden mij om verder te doen en heden ten dage ben ik nog steeds vast medewerker van het ledenblad. Maar de wijze van communiceren met de redactie is sinds die eerste schreden wel wezenlijk veranderd.

Een nieuw wielerblad maken

Door een tip van een Nederlandse collega kwam ik een jaar of twaalf geleden in contact met een uitgever die voornemens was een nieuw Vlaams wielerblad uit te gaan brengen. Na een paar gesprekken ging ik samen met die collega het avontuur als redacteur aan. Er opende zich een nieuwe wereld. Want naast het feit dat ik ook ging schrijven over het professionele wielrennen, kwam er tevens betrokkenheid bij de inhoud en de lay-out van het blad. En ook voor dit blad, Cyclelive magazine, ben ik nog steeds actief. En mede daardoor heb ik tevens bijdrages mogen leveren aan diverse wielerboeken.  Dankzij het lidmaatschap/perskaart van de VJV kan ik het werk voor het blad makkelijker verrichten.  

Mijn interesses liggen breder

Ook de regionale pers ligt mij na aan het hart. Af en toe schrijf ik, net zoals Carlo Ultee, voor Rondje West, een gratis huis-aan-huisblad in West Zeeuws-Vlaanderen. Laatst nog over de doortocht van Arnout Hauben door onze stad. Vanaf volgend jaar word ik voorzitter van de redactie van het contactblad van de reünistenvereniging van mijn middelbare school. Bij dat blad ligt de nadruk vooral op interviews met oud-leerlingen en cultuur.  

Ambassadeur voor een heilige

Jaren geleden schreef ik een artikel over een klein dorpje in Spaans Baskenland en het daar gelegen heiligdom voor de beschermheilige voor de fietser. Tijdens een recente wandeltocht kreeg ik het blad van het Nederlands Genootschap van Sint-Jacob in handen. Daarin een verhaal over vrouwelijke heiligen op wie je als pelgrim kunt vertrouwen. Maar de beschermheilige voor de fietser werd niet genoemd terwijl veel pelgrims ook op de fiets naar Santiago gaan.  Dat trok ik me toch wel aan met als gevolg dat binnenkort de leden van het genootschap kunnen lezen dat naast Sint-Jacob ook Dorleta met hen meereist en hoe dat zo is gekomen.