Ze beweerde een pact met de duivel te hebben gesloten in ruil voor een vlotte pen. ‘Ze’ is barones Karen Blixen, waar Bart Madou eerder in deze Toverberg het al uitvoerig over had. Maar wie was de echte Karen Dinesen, zoals haar meisjesnaam luidt? Ik ging naar haar op zoek op haar landgoed Rungstedlund aan de Sont, in de buurt van Kopenhagen.

Omzeggens alles is op het landgoed na haar overlijden in 1962 intact gebleven: de tikkende witte klok, de statig op de grond slepende gordijnen, haar geliefde stoel, bureau en Corona typemachine, ja, zelfs de platenspeler die een gefantaseerde rol kreeg toebedeeld in de film. Ook de fameuze boeketten die ze in elke kamer wenste, ontbreken niet. De bloemen, speciaal daarvoor gekweekt in haar parkachtige tuin, worden door het personeel van het museum wekelijks ververst. Zo zou ze het gewild hebben, want de barones was geen gemakkelijke tante.

Ik wandelde langs dit kleurrijke bloemenbed op weg naar de heuvel waar ze in de schaduw van een machtige boom begraven ligt.

Toevallig ontmoette ik de volgende dag in het Theatermuseum in Kopenhagen een dame die Karen Blixen interviewde in 1957. Maar de gulle fratsen van het toeval verspreiden zich soms als een inktvlek. Terug in Antwerpen kreeg ik in boekhandel De Groene Waterman het boek Het huis aan de Sont van Dolores Thijs aangereikt.

Ook Dolores Thijs raakte gefascineerd door het leven van ‘la Blixen’. Ze had meer geluk dan ik, want in 1986 ontmoette Dolores op het landgoed Caroline Carlsen, de voormalige huishoudster van de barones. Het vertrouwen tussen hen groeide uit tot een waardevolle vriendschap. In intimistische gesprekken vertelde de dame haar over het leven aldaar ten tijde van de barones, waar iedereen op zijn eigen manier eenzaam was. Ze schetste haar karakter, zuchtte nog na over de late verliefdheid van ‘la baronne’ op een veel jongere man en andere excentriciteiten. In voor het personeel verplichte eerbetuigingen aan de volle maan en andere rituelen weerklonken echo’s van haar leven in Afrika. De kinderloze barones eigende zich op een eigenzinnige, maar liefdevolle wijze het zoontje van de huishoudster toe. Wellicht om het gemis aan eigen kinderen en eenzaamheid te verdrijven. Nils, het zoontje in kwestie, zou achteraf verklaren dat hij de barones eerder als een gemiste vaderfiguur zag. Ze speelde met hem, las hem voor in trage, lange golven met diepe stem en maakte hem wegwijs in de wondere wereld van vogels, planten en kruiden.

Het huis aan de Sont kan beschouwd worden als het vervolg van het door Karen Blixen geschreven Out of Africa (1937). Dankzij informatie aan de bron schreef Dolores Thijs een authentiek, uiterst boeiend verhaal over het leven op Rungstedlund. Het huis, het karakter van zijn bewoners en de verhouding tussen het personeel en de barones zijn zo raak en magistraal beschreven, dat ik bij de lectuur ervan als het ware opnieuw door de kamers van Rungstedlund dwaal. Ik zie zelfs meer dan toen ik er ter plekke was. Het is alsof ik mag aanschuiven op de namiddagthee, samen met Karen Blixen, Caroline Carlsen en Dolores Thijs, in de kamer met zicht op de Sont. Dankzij dit briljante boek ontmoeten we elkaar over de barrières van de tijd heen.

Dolores Thijs, Het huis aan de Sont, Uitgeverij Marmer, 2015.

Museum Huis Karen Blixen: Rungsted Strandvej 111, 2960 Rungsted Kyst, Denemarken.

Dit artikel verscheen eerder in Toverberg, een uitgave van Het Beleefde Genot vzw.