Lieve Mariën schrijft vooral cursiefjes, die in verschillende media gepubliceerd worden. Haar teksten combineren een journalistieke waarneming over het verleden, het heden, met een persoonlijke ervaring. En zetten hierdoor gebeurtenissen in hun perspectief.
De lintmeter leeft niet meer. De laatste 50 dagen werd hij steeds afgeknipt na elke werknacht. Eindelijk was het zover. Na 40 jaar werken als vroedvrouw eindelijk op pensioen. De laatste jaren waren moeilijk. Want ze deed altijd de nachtdienst.
Hoe het begon? “Wel, toen ik kind was” vertelde ze. Haar vader was huisarts. En in het dorp had niet iedereen een auto. Toen de vrouwen hoogzwanger waren, hield haar mama zich klaar. Zij voerde steeds de hoogzwangere naar de kliniek. “En ik mocht mee. Ik wou mee. Het was fascinerend. De vrouwen verdwenen achter openschuivende deuren” herinnert ze zich. En later gingen ze kindjes in de couveuses bekijken.
Na de humaniora was de keuze niet echt duidelijk. Ze had allerlei interesses. En toen kwam de oude liefde voor de kindjes en de vroedvrouwen boven. En het was beslist. Vroedvrouw, dat zou ze worden!
Veertig jaar is lang. Het is een mensenleven. Een carrière vol leven, nieuw leven. Duizenden bevallingen moeten het geweest zijn. “Want ik had er ongeveer een 100-tal per jaar” telt ze hardop.
“Vrouwen zijn sterk” zegt ze. Na de weeën die urenlang aanhouden, komt er telkens een moment van bijzondere focus. “Bij elke vrouwen borrelt dan de oerkracht op” vertelt ze. En vrouwen zijn sterk. Echt niet iedereen vraagt om een peridurale. “Een gemiddelde natuurlijke bevalling duurt tussen de 8 en de 12 uren voor een eerste kindje, de volgende zijn sneller”.
Is er een verschil tussen de rassen wilden we weten? “O ja, duidelijk” antwoordt ze. En zij kon het weten. Haar carrière als vroedvrouw speelde zich af in een grote Brussels ziekenhuis. Zowat alle vrouwen uit de meest diverse ambassades kwamen daar bevallen. “Aziatische vrouwen bevallen in stilte, Afrikaanse vrouwen roepen en krijsen het hardst en de Russische vrouwen zijn het sterkst”. Dat is uiteraard heel algemeen gesproken.
Het mooiste moment? De vreugde van de moeder die voor het eerst haar kindje ziet. Vroedvrouw, nee het is geen beroep. Het is een roeping.
