Augustus 1978 – september 2022: 44 jaar (!!) inzet voor Krant van West-Vlaanderen
Het begon voor mij als 17-jarige toen ik nog op de schoolbanken zat en een briefje schreef naar Roularta om te mogen schrijven voor hun weekblad. Enkele weken later passeerde redacteur Jean-Pierre aan mijn woning om even te praten. Mijn ma zei nog: “Wat ben je nu weer van plan?” Daarna werd het stil en dus besloot ik zelf één maand later om even die redacteur op te bellen, want hij liet niets meer van zich horen.
Uiteindelijk mocht ik een eerste regionaal tekstje samenstellen. Wàt was dat spannend! ’t Was een kleine bijdrage, maar het deed mij wel iets toen dit was verschenen in ons weekblad. En zo groeide dat verder én verder. Een regionaal tekstje over het verenigingsleven, de week erna over een andere activiteit. De start was beperkt, tot een collega van de eigen gemeente die ook schreef plots overleed. Er kwam al wat meer ruimte voor mezelf vrij, het aanbod regionaal nieuws begon ruimer te worden.
De daaropvolgende jaren bleef ik me inzetten voor de regionale berichtgeving. Vanaf 1986 begon ik ook zelf de foto’s te nemen. De vaste fotograaf stopte, ik besloot om eveneens fotograaf te worden. Dit eveneens met vallen en opstaan, want ja… foto’s nemen is niet zo evident én vooral goede foto’s nemen.
Krant van West-Vlaanderen op de nationale muziek-kaart
Muziek sprak mij altijd al aan en dus kwam ik in de jaren tachtig ook in de nationale muziekwereld terecht. Wie lag er wakker van een West-Vlaams blad? De promomensen van de platenfirma’s nodigden we uit naar de villa van Roularta in Roeselare voor een kennismaking, diner, rondleiding in ons bedrijf. Ook veel artiesten zoals Günther Neefs, Dana Winner, Get Ready!, Wendy Van Wanten, Clouseau… vonden de weg naar Roularta.
Op die manier zetten we Krant van West-Vlaanderen op de nationale muzikale kaart. Zo werden we als West-Vlaams weekblad bekender in Vlaanderen en wisten de platenfirma’s wie we waren én hoe onze werkwijze was. Ik ben nog altijd de toenmalige algemene directeur Eddy Brouckaert dankbaar omdat hij akkoord ging met mijn voorstellen en zijn fiat gaf om die onvergetelijke momenten zonder en ook eens met fans daar te laten plaatsgrijpen.
Heerlijke jaren
Wàt maakten we in de voorbije jaren leuke momenten mee: van onvergetelijke ontmoetingen met Julio Iglesias, Eros Ramazzotti, Roxette, Bryan Adams, Cliff Richard tot mooie perstrips met Geert Hoste én het Virgin-vliegtuig naar Barcelona, Bryton, Nice, Milaan…
’s Morgens vertrekken, een boekvoorstelling op 10.000 meter hoogte, een bezoek aan de stad, een heerlijk diner én terug. Ik bezocht met Wendy Van Wanten de champagnekelders in Riems en genoot van een trip met Koen Crucke naar Parijs. Dat zijn momenten die ik altijd koesterde en blijf koesteren, net zoals die vele diepgaande interviews – jarenlang – die ik deed met zoveel Vlaamse artiesten.
De herinneringen aan Will Tura, Willy Sommers, Dana Winner, Helmut Lotti, Lisa Del Bo, Bart Herman.. gaan al 35, 30 of 25 jaar terug én zijn er ook nu nog altijd, want ook nu nog kom ik vaak die artiesten tegen. Recent zei Willy Sommers tijdens een interview: “PADI, wat moet jij nog aan mij vragen? Jij kent al heel mijn leven.” Inderdaad, dat was correct verwoord. In 1993 ging ik zelfs mee met Willy Sommers naar Amerika en ik was ook erbij toen Willy tot Ereburger werd aangesteld in Spanje.
We beleefden zoveel mooie momenten! Ook de Nederlandse artiesten vergeet ik niet. Van de start van Marco Borsato in Vlaanderen tot zelfs het begin van Frans Bauer in ons land. Met André Hazes heb ik ook een speciale band. Toen hij in augustus 2021 in ‘Tien-om-te-Zien’ optrad, verliet hij het podium, zag hij mij staan en kreeg ik zo’n hartelijke knuffel, die ik dankzij fotograaf Wim die dichtbij stond voor àltijd kan koesteren.
Werken in de nieuwe media
En nu… 44 jaar later ben ik nog altijd als PADI bezig voor nog altijd Krant van West-Vlaanderen. Ik blijf het Huis trouw, alhoewel er binnen Krant van West-Vlaanderen al een volledig nieuwe directie en redactie is. Ik ben dankbaar voor àlles wat ik al mocht doen voor ‘mijn weekblad’ en blijf – zolang de gezondheid het toelaat – gedreven om telkens weer regionale teksten te schrijven en muzikale bijdragen te maken voor de print, maar ook – sinds drie jaar – voor mijn eigen website de PADI SHOW binnen Krant van West-Vlaanderen.
Het ‘vuur’ om te schrijven is nog altijd niet geblust. Om van niets een tekst op papier te plaatsen, alhoewel velen zich geroepen voelen, maar bon… check dan eens de zinsbouw. Net zoals het tijdperk van fotograaf veel is veranderd. Wie een fototoestel in de hand heeft, denkt dat men goede foto’s kan maken, maar dat is helaas niet altijd zo.
Weet je wat belangrijk is én waarom ik ook nà 44 jaar in deze journalistieke wereld nog altijd welkom ben? Gewoon omdat ik de juiste woorden telkens op papier zette. Inderdaad, de woorden die regionale mensen of artiesten uitspraken, verschenen zo in ons weekblad. Ik laat ook vooraf altijd de meeste teksten even nalezen. Ook dat waarderen de artiesten en andere mensen. Pas dan ben je goed bezig en zijn je contacten tevreden.
