Lieve Mariën schrijft vooral cursiefjes, die in verschillende media gepubliceerd worden. Haar teksten combineren een journalistieke waarneming over het verleden, het heden, met een persoonlijke ervaring. En zetten hierdoor gebeurtenissen in hun perspectief.

De bomen van ons ma

“Toe, rij nog eens een keer langs Middelares?” vroeg ze. Dan bedoelde ze eigenlijk, rij nog eens langs de Florent Pauwelslei. Niet omwille van de kliniek maar wel voor de Japanse kerselaren die daar zo mooi hun roze gloed als een weelderig baldakijn over de straat strekten. Tien op een rij serieus uit de kluiten gewassen kerselaars in volle bloei: indrukwekkend mooi. Hoewel volgens een vriend die het kan weten, daar vroeger langs beide zijden van de straat prachtige beuken stonden. Die haalden de kap omwille van de verbreding van de straat. In de plaats daarvan werd in het midden één rij Japanse kerselaren geplant die er inmiddels zeker 25 jaar staan.

Terug naar het verhaal van ons ma. Jaar na jaar bloeien de kerselaren in een andere week. Afhankelijk van hoe warm of koud of nat het voorjaar wel is. Soms is dat half maart, maar het kan ook pas tegen eind april zijn dat ze pas hun volle pracht bereiken. Ik hou daar geen kalender van bij, want zo belangrijk is dat nu ook weer niet.

En toch vergelijk ik elk jaar weer de bloei van de kerselaars van de Florent Pauwelslei met steeds diezelfde datum: Paasmaandag 24 april 2000. Het was ’s morgens om 7 uur, nog een beetje fris maar wel een veelbelovende staalblauwe hemel en de bomen van de Florent Pauwelslei oogden als een reusachtig bloesemboeket van roze wolkjes. Een klein windje zorgde voor roze bloemblaadjessneeuw.

En daar lag ze dan, mijn ma. Mooi, eindelijk vredig. Weg was alle pijn. Met haar blauw kostuumpje aan. Enkele gele paasbloemen schril afstekend op het witte doodslaken. Haar laatste strijd gestreden. Toen ik haar kuste, dwarrelden enkele roze blaadjes uit mijn haar op het witte laken. Inmiddels al zo lang geleden. Maar als de paasklokken luiden en de kerselaren bloeien denk ik steeds weer aan haar.

Daarom keek ik vol ongeloof en met spijt in het hart enkele jaren geleden naar de omgehakte bomen. De Japanse kerselaren van de Florent Paulwelslei voor Middelares lagen languit op de straat. Meedogenloos geveld voor de vooruitgang: de tram komt er. En daar moet alles voor wijken. Ook de bomen van ons ma.

LIMA