Gedane zaken – Hink-stap door de Vlaamse pers – Vlaamse Journalisten Vereniging

Veertig jaar pers, 17 redacties

Uit het voorwoord van Herman Brusselmans spreekt respect en vriendschap. Uit de inleiding van Anthierens leren we dat hij dat respect verdient. Hij omschrijft de 27 hoofdstukjes als het ophalen van herinneringen, zeker niet als archivering of een getrouwe weergave van de gebeurtenissen.

Het eerste cursiefje is gewijd aan zijn broer Jef Anthierens. Hij was degene die zijn weg in de pers voorbereidde. De volgende teksten worden door een jaartal voorafgegaan. In 1945 maakten hij en zijn broer Johan een “dagblad” aan de keukentafel. In 1957 begint hij zijn loopbaan bij De Periscoop. In 1960 verdient hij geld met o.a. Franstalige reclame naar het Nederlands te vertalen. Zijn pogingen om de opschriften voor Vlamingen uitnodigend te maken stuiten op verzet van de Franstalige directie. Hij geeft een paar lachwekkende voorbeelden.

1960: Humo

Dan dient Humo(radio) zich aan. Karel is de drijvende kracht achter de bladzijden over popmuziek, later TTT genoemd, een naam die tot de dag van vandaag behouden is.

1978: Knack

Na enkele omzwervingen belandt hij bij Knack. Ook daar drukt hij zijn stempel op wat er geschreven wordt, maar we lezen ook flink wat insider kritiek. De relatie met Sus Verleyen wordt stroef en dus maakt hij de overstap naar De Zwijger en dan naar Panorama.

Leesvoer voor 65+ en jonger

De ouderen onder ons zullen bekenden herkennen, die het pad van Karel kruisten. Ik noem er enkelen: Bob Benny, Louis Neefs, Willy Courteaux, Guy Mortier, Johan Daisne, Brigitte Raskin,…maar ook tv-reeksen uit de jaren ’60 zoals Bonanza, Lassie en Pipi Langkous…Wie herinnert zich nog het schandaal rond Notaris X, beschuldigd van kindermisbruik? Karel werkte toen bij Panorama. Hij hield zich afzijdig van deze “lynchpartij”. Humo en de rest deden dit niet, zodat de vrijspraak door de rechtbank een kaakslag was voor hun integriteit als journalist.

Goede tijden

… en minder goede tijden beschrijft de intussen 80-jarige, die zijn journalistieke loopbaan eindigde bij de stadskrant Brussel Deze Week, later Bruzz. Hij bekent dat hij minder goede dingen deed, maar onthult een paar tussenkomsten waarvoor hij nooit erkenning kreeg. Hij eindigt met “Het zij zo. Ik heb nergens spijt van… Ik zal sterven als een tevreden man…”