Lieve Marien is al bijna 30 jaar lid van VJV. Sinds kort is zij op pensioen, maar zij schrijft nog steeds als freelancer voor HLN-regio. Ook bij het Davidsfonds verschijnen cursiefjes van haar hand. Zij is ook al enkele jaren stads- en kerkgids in Antwerpen. Hieronder maakt u kennis met een van haar cursiefjes.

Ik streel je peinzend en zachtjes. Het is weer die tijd van het jaar.
Je buitenkant voelt nog steeds zacht aan. Ondanks de jaren.
Je tweekleuren grijs verouderen mooi. Altijd al stijlvol en eigentijds.
Wie zei ook al weer dat grijs het nieuwe zwart was?

De stiksels van je boord zijn nog intact. Ik haal je voorzichtig uit je harde bolster.
Ik tracht je kwetsbare binnenkant niet te kreuken.
Ooit wilde ik je wel digitaliseren, maar het vlotte niet echt. Ik miste je tastbaarheid.
Je bent niet zomaar voor bits en bytes in te wisselen.
Ik zucht en tracht niet te zwelgen in de nostalgie van afscheid nemen.

En toch zal je op de hoop belanden. Dat is nu eenmaal je lot. Zoals alle andere die er al jaren liggen. Adieu mijn agenda van 2019. Je was een goede maat in een fijn jaar.
Wanneer ik de pagina’s  door mijn vingers laat glippen, lees ik vluchtig hier en daar namen, plaatsen en gebeurtenissen: feesten, etentjes, gesprekken, vergaderingen, huwelijken, geboorten en begrafenissen. Kortom, het leven van een jaar uit een mensenleven. Voorbij in een oogwenk.

Met nieuwe energie stop ik een brandschoon exemplaar in mijn tweekleurige grijze lederen wikkel en begin met in het invullen van de eerste afspraken in het nieuwe jaar.
In januari schrijf ik steeds mooier. Alles is nog nieuw en maagdelijk en netjes. Het is pas wanneer het jaar zijn eerste tekenen van slijtage vertoont, dat er meerdere kleuren inkt, wat schrappingen en hier en daar wat potlood opduiken in mijn agenda.

Wanneer ik stokoud, grijs en peinzend aan het haardvuur de papieren stapels der voorbije decennia terug ter hand zal nemen, dan, ja dan pas, zal ik één voor één alle gezichten, gesprekken en ontmoetingen terug voor mijn geestesoog halen en de vele mooie herinneringen voorzichtig en gulzig savoureren.

Komt het daar ooit wel van, vraag ik mezelf. Ik heb nog zoveel te doen. Nog zoveel nieuwe plannen. Gejaagd, niet door de wind maar door de tijd. Ken je dat gevoel zoals in dat liedje van Herman Van Veen? “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, ik heb zo’n ongelofelijke haast. Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven staan.”

In deze dolgedraaide wereld wenst je cursiefjespleger jullie van harte graag traag of trager. Of om het moderner te verwoorden: more value for quality time.

LIMA