iets met grenzen stellen

Praktische gids voor duidelijkheid zonder gedoe

Vooraleer we met dit zelfhulpboek onze grenzen kunnen stellen, moeten we eerst weten wat zo’n grens is. Iris maakt direct duidelijk dat het lastig is om die te benoemen en nog lastiger om aan anderen aan te geven. Het is een sociaal mijnenveld en het heeft alles te maken met “nee” kunnen zeggen. Vooral “pleasers” hebben het er moeilijk mee, maar iedereen die ingaat op een wens wordt door ons brein beloond met een scheut dopamine.

In hoofdstuk 2 en 3 krijgen we praktische tips die ons zouden moeten toelaten om slimmer nee te zeggen. Niet ingaan op de wens of de suggestie van een ander heeft namelijk gevolgen: de vriendschap – of zelfs de liefde – komt in gevaar: er vallen harde woorden, er wordt getwijfeld aan je excuses, je stelt je kwetsbaar op. Dat laatste geldt ook en vooral op je werk.

Een grens is zowel een “plek van uitwisseling” als de plaats waar je gevoel overgaat van “op je gemak” naar “oncomfortabel”. Iris geeft veel voorbeelden. Op de vraag van een goede vriendin of je meegaat naar het festival, antwoord je beter niet: nee, ik heb geen tijd. Beter is dan te zeggen: “ik heb een enorme behoefte aan rust, dus ik sla dit festival even over”.

In de volgende hoofdstukken krijgen we nog meer goede raad, telkens omkaderd met voorbeelden en verschillende mogelijkheden om uit te kiezen. De bedoeling is dat je je een manier van denken eigen maakt, zodat je je eigen verzet en dat van anderen tegen je nee kan aanpakken.

In hoofdstuk 6 doen we een stap terug: je moet je eigen grenzen kennen en bepalen, zodat je het alarm hoort afgaan en er adequaat op kan reageren. Het volgende hoofdstuk is belangrijk omdat je in gesprek moet gaan over die grenzen zonder in gekibbel of zelfs ruzie te vervallen. Het hoofdwoord is: vertrouwen. In het laatste hoofdstuk krijg je tips om vol te houden en hoe om te gaan met het schuldgevoel dat op de loer ligt als je een vraag afwimpelt of met reacties als: “doe niet zo moeilijk” of “nou zeg, deze ene keer?”

Het boek is op drie maanden tijd aan zijn vierde druk toe. Vermoedelijk spreekt het vooral vrouwelijke twintigers tot veertigers aan. Zij missen de ervaring die een oudere persoon ‘met gezond verstand’ helpt om nee te kunnen zeggen.

Doorheen het boek worden onvermijdelijk aandachtspunten herhaald, soms in een licht andere context.

De auteur hanteert een Noord-Nederlandse alledaagse taal, met vanzelfsprekend veel Engelse woorden, maar een Vlaamse lezer(es) heeft daarmee geen moeite. Achteraan vinden we Noten, waarnaar de cijfers in de tekst verwijzen. Zij wijzen op (uitsluitend Engelstalige) artikels en boeken. Zelfs het boek van haar goede vriendin, Elke Wiss, staat er niet bij, al vermeldt ze het in de tekst.

Het is een aantrekkelijke uitgave met veelal humoristische tekstbubbels, roze kaders en rode titeltjes.