…en geen vaart zonder boot, dus is de rederij Flandria ook van de partij.
Wat een geluk dat de maanvaart van 21 juni verplaatst werd naar 19 juli 2024. Ik heb de maan nog nooit zo mooi zien opkomen! Ik zou eraan toevoegen “en zo groot”, maar de lezing van Roger Van der Linden leerde me dat het gezichtsbedrog is: als je de maan net boven de bomen ziet opkomen, lijkt hij/zij groter dan wanneer je hem/haar hoog aan de hemel ziet staan. Het opzetten van een dome op het voorplecht was niet mogelijk, want het zou 40° kunnen worden binnenin en dan vielen we allemaal flauw.
Gesterkt met een aperitief, vertrokken we om 20.30 u aan de Asiakaai in Antwerpen voor een rondvaart door de haven. Door een speciale kijker kon ik voor het eerst in mijn leven zonnevlekken waarnemen.
We zagen het langzaam donker worden: de zon ging onder aan de westkant, de maan kwam op aan de andere kant. Het was – op één dag na – volle maan. Dat houdt in dat we nauwelijks sterren zagen, maar op de terugweg weerkaatste het licht van de maan prachtig op het water, in het zog van de boot.
Roger Van der Linden vertelde enthousiast over het verschijnsel maan: ongeveer 40 miljoen jaar geleden sloeg er een hemellichaam (dat we Thea zijn gaan noemen) in op de jonge aarde. Roger legt uit hoe daaruit de maan ontstaan is, wat verklaart waarom de chemische samenstelling van aarde en maan bijna hetzelfde is. Maar hoe komt het dat er zoveel kraters zijn op de maan? Waarom is het nieuwsbericht van een week geleden (dat er een grote grot gevonden is op de maan), helemaal geen nieuws voor kenners van de maan? Waarom is de temperatuur in die grot constant, terwijl die op de oppervlakte van plus 120° naar min 170° gaat? En wie is Michiel Coignet?
Wie er niet bij was en de antwoorden wil weten, kan gelukkig Van der Linden horen op YouTube onder de hoofding Urania vodcast/de maan.
Intussen gleden we langzaam door een wonderlijk verlichte haven, zoals je dat enkel vanop een bootrondvaart kan meemaken. Op het achterdek lagen een tiental goede verrekijkers waarmee we naar de maan konden turen. Onderweg kregen we een lekker pak frieten met mayonaise aangeboden, want de buitenlucht maakt hongerig.
Als we terug stil lagen aan het Asiadok rond 23.30 u, kregen we de gelegenheid door een echte telescoop naar de “zeeën” en de honderden “putten” op de maan te kijken.
Kortom: een geslaagde reis voor lichaam en geest! Hilde Willemsen, zet me op de passagierslijst voor volgend jaar, aub!
