Auteur: Sophie Hardcastle

Als je “literaire roman” op de cover ziet staan, dan weet je dat het niet alleen om een verhaal gaat, maar dat de auteur ook belang zal hechten aan de taal, de beschrijvingen, de beeldspraak. De jonge Australische (1993) heeft het vooral gezien in kleuren. Op de eerste bladzijde van het verhaal lezen we: “twee is rood en negen donkerroze; drie is verontrustend groen en nul is nietszeggend wit”.

Deze synesthesie trekt ze door in het hele boek. Ze schildert als het ware een canvas met gevoelens, waarnemingen en kleuren. Met “is ademhalen een keuze?” en “op zee hoort niemand je schreeuwen” spreidt ze een dreigende schaduw uit over de rest van het verhaal.

In verschillende korte hoofdstukken leidt Hardcastle ons door een belangrijke periode in het leven van de pas afgestudeerde Olivia. De jonge vrouw wordt kotsmisselijk wakker op een schommelende boot en herinnert zich niet veel meer van de avond, behalve dat ze te veel gedronken heeft en fel geruzied heeft met haar vriend. Per geluk is haar redder de betrouwbare Mac en zijn blinde vriendin die haar in de volgende hoofdstukken op sleeptouw nemen en haar leren zeilen.

Vier jaar later vinden we Oli, die intussen bedreven is in de taal van de zee, terug op een yacht op weg naar Auckland in het gezelschap van 5 mannen. Ze leert hoe gevaarlijk de situatie is voor een vrouw alleen en dat de open zee een vijand is als niemand je hoort schreeuwen.

Wat ze meemaakt veroorzaakt fysische en psychologische schade en pas in de laatste hoofdstukken kan ze in een gezelschap van vrouwen eindelijk onder woorden brengen wat haar overkwam.

Hardcastle brengt in beeld wat een dagelijkse realiteit is: verkrachting en huiselijk geweld. De mannen van de zeilboot vergoelijken hun gedrag door bijvoorbeeld te zeggen dat vrouwen aan boord van een schip ongeluk brengen, of dat Olivia het zelf uitlokte (ze is zo mooi), of dat het een bewijs van hun liefde is. Vrouwen van hun kant schamen zich alsof ze zelf schuld hebben aan het seksueel misbruik, omdat ze “niet gewoon geschreeuwd hebben”

Verwacht niet dat Olivia de perfecte man zal tegenkomen die haar het trauma kan doen vergeten, integendeel bijna, Hugo brengt alle donkere ervaringen weer tot leven ondanks zijn liefdevolle, tedere benadering. De heling in deze feministische roman komt van de liefde en de steun van vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt.

In een interview zegt Hardcastle dat ze het idee voor dit verhaal opvatte na een gesprek met vrouwen die ooit met een mannelijke crew de zee opvoeren. Zij vertelden haar: “Je moet weten met wie je de zee kiest. Je moet ze met je leven kunnen vertrouwen, want op zee hoort niemand je schreeuwen. Als er iets misgaat op een schip, dan gaat het heel snel heel erg mis”.

Het is een mooi, aangrijpend verhaal over een schrijnende ervaring, het ontdekken van identiteit, het diepgaande genot dat de dialoog met de zee kan schenken. Er zijn een paar verwijzingen naar klimaatverandering en kunstbeleving.

Voor iedereen die van een boek (nog) méér verwacht dan een goed verhaal.